درمان

درمان شامل درمان‌های سوزاننده یا تخریبی مسیر فیستول؛ مسدودكننده مسیر فیستول؛ و روش‌های برداشت جراحی تراكت می‌باشد. البته همیشه عامل زمینه‌ساز، مثلا كرون باید درمان شود. درمان سوزاندن با كوتر یا تزریق مواد اسكلرزان امتحان می‌شود و پاسخ درمانی نسبی است.

درمانی دیگر شامل برداشتن سقف تراكت فیستول است. در فیستول‌های كوتاه خصوصا در زمینه كرون فیستولكتومی كامل و برداشتن تراكت توصیه می‌گردد.فیستولوتومی و برداشتن سقف آن. معمولا پس از برداشتن سقف فیستول‌، تراكت كورتاژ شده و جهت پاتولوژی ارسال می‌شود. در فیستول‌های نعل اسبی و High استفاده از ستون (Seton) و فیستولوتومی تدریجی به وسیله آن پیشنهاد می‌گردد.

به طور كلی در فیستول‌های اینتراسفنكتریك و پایین فیستولوتومی و در موارد سوپر اسفنكتریك و اكسترا اسفنكتریك كه غالبا High هستند، جهت جلوگیری از قطع كامل اسفنكترها و بی‌اختیاری دفع، روش درمان باستون پیشنهاد می‌شود. جهت گذاشتن رشته‌های ستون از سوراخ خارجی وارد و از سوراخ داخلی فیستول عبور داده شده و پس از برش پوست و زیر جلد در محل پوست پری‌آنال گره زده می‌شود و هر 12-10 روز یك رشته از نخ‌های آزاد در این محل گره می‌خورد و گره قبلی كه شل شده برداشته می‌شود تا آخرین گره به زیر پوست برسد.

عوارض شایع

شایع‌ترین عوارض فیستول‌ها شامل عود، تاخیر در بهبودی و بی‌اختیاری نسبی گاز و مدفوع تا بی‌اختیاری كامل می‌باشد. در موارد فیستول‌های چندشاخه كه بخشی از شاخه‌ها به طور كامل درمان نشود، احتمال عود و آبسه‌های مجدد شایع‌تر است.همچنین در بیماری‌های زمینه‌ای شامل بیماری‌های التهابی روده، مثل كرون و یا TB اطراف مقعد یا در بیماران AIDS و یا لوسمی این مشكلات شایع‌تر و عوارض بعدی نیز بیشتر است.

گاهی نیز در فیستول‌های طول كشیده كارسنیوم اضافه می‌گردد.به هر حال در فیستول‌هایی كه چند بار عود می‌كنند یا دچار كانسر می‌شوند و یا بی‌اختیاری به دنبال اعمال جراحی به‌وجود می‌آید، آخرین طرح درمانی، كلوستومی دائم و مسدود كردن انتهای روده جهت جلوگیری از عبور مدفوع و ایجاد عوارض ذكر شده می‌باشد.